Een spelletje doen tijdens het eten is echt zijn favoriet. Welke maaltijd het dan ook is. Als we nog niet eens zitten, komt de vraag al: Zullen we een spelletje doen? Vaak is dit heel leuk en gezellig, maar soms heb ik (of een ander gezinslid) daar helemaal geen zin in. Je pet staat er gewoon niet naar. Het antwoord is dan nee. Dan begint het.
Hij gooit alles in de strijd. Eerst komt het woord ‘please’ wel 100 keer uit zijn mond. Het begint schattig en eindigt nogal dwingend. Daarna doet hij er alles aan om negatieve aandacht te krijgen. Expres met eten knoeien, zijn stoel naar achteren schuiven en van tafel lopen. Als dat nog steeds niet werkt dan kunnen we er de donder op zeggen dat het ontaard in een boze bui. Soms lukt het dan nog om rustig te reageren, waarna hij zelf maar naar zijn kamer gaat. Soms lukt dat helemaal niet en is het één grote ontploffing met harde woorden en daarna knallende hoofdpijn.
Had ik dan toch maar toe moeten geven? Vraag ik mezelf dan af. Een spelletje duurt maar een paar minuten en dit kost bakken meer energie. Hij moet leren dat nee ook nee is en we kunnen toch niet alles op zijn manier doen? Innerlijk kom ik dan in dit dilemma terecht of niet eens innerlijk maar samen met mijn partner.
We zijn zo geneigd om primair (vanuit ons eigen kindstuk) te reageren op het gedrag van je kind. In mijn geval: Mijn zoontje blijft maar zeuren en ik ga met mijn hakken in het zand. Nee is nee. Of hij wordt boos en ik reageer daar weer primair op door hem naar zijn kamer te sturen en misschien zelfs te roepen dat ik zo echt nooit meer een spelletje ga doen tijdens het eten. Zo zonde allemaal, want er is echt een makkelijkere manier om met dit soort situaties om te gaan zonder dat het zo hoeft te escaleren.
Het is eigenlijk heel simpel. Ieder mens, dus ook ieder kind! heeft als belangrijke behoefte om gezien en erkent te worden. Heb je het idee dat dit niet gebeurt? Dan ga je alles in de strijd gooien om die erkenning wel te krijgen. In mijn voorbeeld gebeurde dit aan beide kanten niet. Ik werd niet gezien in het feit dat ik moe ben en mijn pet helemaal niet staat naar een spelletje. Bij mijn zoontje wordt niet erkent dat hij graag met het hele gezin iets leuks wil doen en dat het zijn manier is om contact te maken. Daar gaat het dus mis.
Wat wel werkt?
Benoem de behoefte die erachter zit. Bijvoorbeeld: Ik weet dat je er altijd zo van geniet om samen met ons een spelletje te doen! Daarna benoem je jouw behoefte. Doordat jij dat doet, geef je erkenning aan jouw behoefte en kan deze ook gezien worden EN je geeft je kind zo het goede voorbeeld. Bijvoorbeeld: Het was zo druk vandaag, dat ik nu zonder enige inspanning samen met jullie van het eten en de rust wil genieten. Wat er daarna gebeurt? Een mogelijke oplossing komt dan als een logisch gevolg. Bijvoorbeeld: Mama, dan knuffelen we na het eten samen lekker op de bank. Of zullen we in plaats van een spelletje dan allemaal vertellen over onze dag? Benoemen, zien en erkennen. Zo makkelijk kan het soms zijn.
Kwalisite