Heel eerlijk?
Ik maak veel spelfouten. Een d-tje of t-je verkeerd, een woord vergeten. Als ik het dan later terug lees, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kan het toch dat ik daar overheen gelezen heb? Ik schrijf veel, gedichten, verhalen en blogs. Als je zoveel schrijft als ik dan moet dat foutloos, tenminste dat dacht ik altijd, totdat….. ik zag hoe mijn dochter reageerde.
Samen zitten we aan tafel om uitnodigingen in elkaar te knutselen voor haar kinderfeest. Ze zien er echt fantastisch uit! Maar in de tekst ontdekt ze een woord dat ze verkeerd heeft opgeschreven. Ze scheurt direct alle vers gemaakte uitnodigingen door en loopt van tafel weg. Geen uitnodigingen meer. ‘Denk maar niet dat ik nieuwe ga maken, ik kan het toch niet!’ roept ze.
‘Wat pijnlijk om te zien dat je niet eens meer aan iets begint omdat je denkt dat je een fout gaat maken’, zeg ik. ‘Dat één foutje ervoor zorgt dat je de rest van die prachtige uitnodigingen ook niets meer waard vindt’. Dan valt bij mij het pijnlijke kwartje. Dit doe ik ook! Ik durfde veel minder van mijn teksten te plaatsen, omdat het misschien in de ogen van een ander ‘fout’ zou kunnen zijn. Met mijn teksten wil ik iets in ouders ‘wakker maken’ en in plaats van trots te zijn op de inspirerende tekst, schaamde ik mij voor een spelfout die er wel eens insluipt. Ik veroordeelde mezelf, net zoals mijn dochter zichzelf veroordeelde.
Kinderen doen wat jij doet en niet wat jij zegt. Dus in plaats van het gesprek met haar aan te gaan, ben ik zelf anders gaan doen. Ik ben tegen mezelf gaan zeggen, wat ik tegen mijn dochter zeg: Jij mag fouten maken! Net zo mild voor mezelf zijn als voor haar. Dus als jij ervan geniet om spelfouten op te speuren, ga vooral je gang. Ik maak voortaan iedere fout met heel veel liefde.